Baby Boom Time! Έτσι ξαφνικά, τα μωράκια μου, αποφάσισαν να έρθουν λίγο νωρίτερα στην αγκαλιά μου. Να μας ζήσουν και να είναι πάντα υγιή, τυχερά κι ευτυχισμένα!

Πέμπτη πρωί… Νιώθω το κεφάλι μου αλλά και την κοιλιά μου πιο βαριά απ’ ότι συνήθως. Δεν έχω κοιμηθεί καλά. Διανύω την 34η εβδομάδα της δίδυμης εγκυμοσύνης μου. Έχουν περάσει σχεδόν οκτώ μήνες από τότε που άκουσα τα ευχάριστα νέα “Συγχαρητήρια, είσαι έγκυος”! Τώρα τα μωράκια μου είναι σε μέγεθος όσο δύο μικρά πεπονάκια!
Τι κάνετε μπεμπάκια; Πολύ ήσυχα ήσασταν χθες βράδυ. Με έχετε συνηθίσει σε περισσότερες κλωτσιές και κολοτούμπες στην παιδική χαρά της κοιλιάς μου…
Έσπασαν τα νερά
Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ… Κάτι διαφορετικό γίνεται, το νιώθω. Ας πάω καλύτερα να ξαπλώσω. Αργά το μεσημέρι έχω ραντεβού με τον γιατρό, για να μου δώσει τελική ημερομηνία τοκετού.
Λίγο αργότερα σηκώνομαι περισσότερο ανήσυχη, κάνω τρία βήματα προς την κουζίνα και… Νιώθω ζεστό υγρό να τρέχει στα πόδια μου, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω. Είναι πηχτό και διαφανές και ρέει συνεχώς. Μία μικρή λιμνούλα σχηματίζεται γύρω από τις παντόφλες μου. Έσπασαν τα νερά…
Αυτό είναι λοιπόν! Ήρθε η ώρα… Baby Boom Time! Ήρθε η δική μου συγκλονιστική στιγμή. Γεννάω… Έχει ξεκινήσει ο τοκετός.
Στο μαιευτήριο σε χρόνο dt
Το πόσο γρήγορα και αγχωμένα μπορεί να οδηγήσει ένας άνδρας, φαίνεται σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Φτάνουμε στο μαιευτήριο σε χρόνο ρεκόρ. Αν μπορούσαμε να διακτινιστούμε θα το κάναμε! Ανυπομονώ και ομολογώ ότι έχω άγχος για όλη τη διαδικασία. Ξέρω ότι είναι λίγο νωρίς, 34 εβδομάδες και 3 μέρες. Τα μπεμπέ έρχονται λίγο πρόωρα. Τι σημαίνει άραγε αυτό; Δεν ξέρω ακριβώς τι με περιμένει…
Μπαίνω μόνη μου στον χώρο που μου είχαν υποδείξει λίγους μήνες νωρίτερα στα σεμινάρια του μαιευτηρίου που επέλεξα να γεννήσω. “Έσπασαν τα νερά μου”, λέω χαμογελαστά και με αφέλεια στη νοσοκόμα. Με βάζει σε ένα μικρό δωματιάκι, φοράω μία βεραμάν χειρουργική ρόμπα και μου κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις προετοιμασίας για τοκετό με καισαρική τομή και επισκληρίδιο.
Μισή ώρα αργότερα με μεταφέρουν στην αίθουσα ωδινών. Τώρα πραγματικά πονάω πολύ, έχω συσπάσεις και διαστολή. Και το αστείο της υπόθεσης… νιώθω ναυτία κι αναγούλες! Μάλιστα, ακόμα και τώρα. Θα θυμάμαι από την εγκυμοσύνη μου, ότι ακόμα και λίγο πριν τον τοκετό αναγούλιαζα…
Σε αυτή τη φάση επιτρέπουν στον άντρα μου να είναι μαζί μου. Στα μάτια του βλέπω το άγχος, την ανησυχία αλλά και την ανυπομονησία και την αγάπη του! Μετά από λίγο τον διώχνουν. Μένω πάλι μόνη με τις σκέψεις μου… Χαϊδεύω τρυφερά την κοιλιά μου και της μιλάω νοερά. “Υπομονή γλυκά μου αγοράκια, σε λίγο θα συναντηθούμε για πρώτη φορά…”.
Margie’s Anatomy
Ήρθε η ώρα για το χειρουργείο… Η αίθουσα, μου θυμίζει Grey’s Anatomy. Μόνο που τώρα μετατράπηκε σε Margie’s Anatomy. Βρίσκομαι σε ένα αποστειρωμένο, αυστηρό, γκρι περιβάλλον με πολλά μηχανήματα και σωληνάκια. Νοσοκόμες με βεραμάν ποδιές ετοιμάζουν τον χώρο συζητώντας αδιάφορα τα νέα τους. Από κάπου ακούω μουσική… Με αφήνουν ακριβώς κάτω από τέσσερις μεγάλους προβολείς. Έχω πολύ άγχος. Όλοι φαίνονται να ξέρουν τι κάνουν, εκτός από εμένα που απλά τους παρακολουθώ αμίλητη.
Έρχεται ο αναισθησιολόγος για την επισκληρίδιο. Με σηκώνουν και με βάζουν να καθίσω λίγο καμπουριαστή πιέζοντας προς το μέρος του τη μέση μου κι έχοντας το κεφάλι μου γερμένο μπροστά και τα χέρια μου ακουμπισμένα απαλά στα πόδια μου. Ξαφνικά, νιώθω έναν οξύ, βαθύ, εσωτερικό πόνο. Με κυριεύει ταραχή και χάνω την ψυχραιμία μου. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου, χωρίς να το θέλω. Ευτυχώς, η μαία βρίσκεται δίπλα μου, με κρατάει σταθερή στη θέση μου και σκουπίζει τα μάτια μου. Με ξαναξαπλώνουν…
Σηκώνουν μπροστά μου ένα βεραμάν παραβάν. Με τσιμπάνε στα πόδια και στην κοιλιά, δεν νιώθω όμως απολύτως τίποτα από το στήθος και κάτω.
Το δεξί μου χέρι είναι δεμένο ανοιχτό πλάι μου, με πεταλούδα και σωληνάκια. Το αριστερό είναι περασμένο μέσα από τη χειρουργική ρόμπα μου. Μόνο το κεφάλι μου μπορώ να κουνήσω. Το έχω όμως ακίνητο και τα μάτια μου είναι στυλωμένα στο ταβάνι. Το μυαλό μου είναι κενό. Η αδρεναλίνη μου έχει φτάσει στα ύψη.
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ και να ηρεμήσω. Ξέρω ότι πλησιάζει η συγκλονιστικότερη στιγμή της ζωής μου…
Baby boom time
Ο μαιευτήρας μου και ο βοηθός του κάθονται ο ένας απέναντι από τον άλλο, δεξιά κι αριστερά της κοιλιάς μου.
Με πιάνουν ανεξέλεγκτα ρίγη. Τρέμω και δεν μπορώ να το σταματήσω. Έχω το άγχος μου, να έχω κι αυτό; Μου βάζουν οξυγόνο για να με βοηθήσουν και μου εξηγούν ότι το τρέμουλο οφείλεται στην επισκληρίδιο.
Η καρδιά μου πάει να σπάσει… Νιώθω να με τραβάνε εσωτερικά από το στομάχι και την κοιλιά μου. Η μαία είναι δίπλα μου, με κανακεύει, με χαϊδεύει και μου κάνει μασάζ στο κεφάλι. Προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή μου, συζητώντας για άλλα θέματα. Η βοήθειά της είναι πολύτιμη, αν και δεν καταφέρνει να με ηρεμήσει.
Ξαφνικά, βλέπω τον γιατρό μου να σηκώνεται κρατώντας ένα μωρό στα χέρια του. Είναι ρυτιδιασμένο, γεμάτο αίματα κι έχει μωβ χρώμα. Μου το δείχνει και μου ανακοινώνει ότι είναι ο “μεγάλος” κι ότι μόλις τον κατούρησε. “Να σου ζήσει”. Ακούω κλάματα… Μου τον ακουμπούν για μερικά δευτερόλεπτα στον λαιμό μου και τον παίρνουν γρήγορα να τον ετοιμάσουν για τη θερμοκοιτίδα. “Καλώς ήρθες λιονταράκι μου. Εγώ είμαι η μαμά σου. Σε αγαπώ πολύ”, προλαβαίνω να του ψιθυρίσω μέσα από τη μάσκα οξυγόνου. Μια ομάδα γιατρών και νοσοκόμων έχει πέσει πάνω του. Ούτε ξέρω τι του κάνουν… Όσο κι αν προσπαθώ, δεν τον βλέπω πια…
Δύο λεπτά αργότερα, μου δείχνουν και το άλλο μου μωρό. “Να σου ζήσει”. Είναι κι αυτό ρυτιδιασμένο και γεμάτο αίματα. Κλαίει δυνατά. Μου το φέρνουν κι αυτό στον λαιμό μου να το καλωσορίσω… Ζητώ να μου βγάλουν τη μάσκα οξυγόνου και του ψιθυρίζω τρυφερά “Καλώς ήρθες ψαράκι μου. Σε αγαπώ πολύ. Εγώ είμαι η μαμά σου”. Τον παίρνουν αμέσως για εξετάσεις και θερμοκοιτίδα…
Ξεσπάω σε κλάματα… Τα κατάφερα! Γέννησα τα υπέροχα μωρά μου. Μετά από τόσους μήνες προσοχής, διατροφής, ξεκούρασης, ναυτίας και πολλές κλωτσιές στην κοιλιά μου, επιτέλους τα αντικρίζω. Τα αγαπάω ήδη! Τα αγαπούσα από πριν!

Baby Boom Time: Η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου
Baby Boom Time! Τα μωρά μου αποφάσισαν μόνα τους ότι θέλουν να έρθουν νωρίτερα απ’ ότι τα περιμέναμε. Έτσι ξαφνικά!
Η στιγμή που πρωτοαντίκρισα τα ρυτιδιασμένα προσωπάκια τους και άκουσα το κλάμα τους, ήταν η συγκλονιστικότερη της ζωής μου. Μετά από τόσους μήνες υπομονής, προσοχής, περιορισμού κινήσεων, διατροφής, ναυτίας και ατελείωτες ώρες συζήτησης και χαδιού στη φουσκωμένη μου κοιλίτσα, ήρθε επιτέλους η ώρα να δω τα μωρά μου! Να γνωρίσω επιτέλους αυτά τα μικρά ανθρωπάκια που κάθε βράδυ με κλωτσούσαν!
Το μεγαλύτερο και πιο συναρπαστικό ταξίδι μου, που ξεκίνησε πριν περίπου οκτώ μήνες, έφτασε στο τέλος του… Ή μήπως τώρα αρχίζει;
Έκλαιγαν τα μωρά, έκλαιγα κι εγώ! Στην αίθουσα αναμονής έκλαιγε ο άντρας μου και οι υπόλοιποι συγγενείς που περίμεναν. Κλαίγαμε όλοι με ένα κλάμα λυτρωτικό. Γιατί τα καταφέραμε! Όλα πήγαν καλά. Τα μωρά μου είναι υγιέστατα κι εγώ θα συνέλθω σύντομα…
Αγοράκια μου όμορφα, σας υπόσχομαι ότι θα είμαι πάντα δίπλα σας, να σας μεγαλώσω, να σας αγκαλιάζω, να κλαίω και να χαίρομαι μαζί σας. Λιονταράκι μου, ψαράκι μου… Ψαράκι μου, λιονταράκι μου… Είστε ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου! Σας λατρεύω!
Η στιγμή που κάθε γυναίκα φέρνει στον κόσμο το παιδί της, είναι μοναδική. Δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο!
Εσύ, όταν πρωτοαντίκρισες το μωρό σου πώς ένιωσες? Ανυπομονώ να διαβάσω τα συναισθήματά σου για τη δική σου συγκλονιστική στιγμή… Για το δικό σου Baby Boom Time!

Αφήστε μια απάντηση