Η φουσκωμένη κοιλίτσα μου έχει μετατραπεί σε παιδική χαρά για παιχνίδια! Δύο δαμάσκηνα παίζουν ανέμελα κάνοντας κολοτούμπες!

Διανύω την 12η εβδομάδα της δίδυμης εγκυμοσύνης μου! Το μεγαλύτερο και πιο συναρπαστικό ταξίδι έχει ξεκινήσει.
Ξαφνικά, μεταμορφώθηκα από απλή γυναίκα σε τέρας!
Τα σποράκια μου έχουν φτάσει, το κάθε ένα, στο μέγεθος ενός δαμάσκηνου! Συνεχίζω να ταλαιπωρούμαι από βασανιστική ναυτία και συνεχόμενες αναγούλες. Δεν χάνω όμως την υπομονή μου. Πού θα πάει, θα περάσει. Δεν θα περάσει; Υπομονή. Ούτε η πρώτη είμαι, ούτε η τελευταία.
Αντί να πάρω κιλά, έχω χάσει κιόλας. Είναι φυσιολογικό αυτό; Αηδιάζω πλέον με τα περισσότερα φαγητά. Πραγματικά μαρτυρικό. Ζω για τη μέρα που θα φάω κάτι πολύ νόστιμο, θα το ευχαριστηθώ και θα παραμείνει στο στομάχι μου! Αργεί πολύ βρε κορίτσια;
Γύρω γύρω όλοι…
Μπαίνω στο ιατρείο και με ανυπομονησία κάθομαι στην καρέκλα εξέτασης. Κοιτάζω αριστερά τη μαύρη οθόνη και περιμένω. Ο άντρας μου έχει στριμωχτεί σε μία γωνίτσα κι ανυπομονεί. Να, να εκεί… Βλέπω δύο μικρές φωτεινές κουκκίδες να αναβοσβήνουν.
Ακούω ξεκάθαρα την καρδούλα του πρώτου. Τι εκπληκτικός ήχος. Τι ωραία μουσική! Ακούω και την καρδούλα του δεύτερου. Δυνατά και σταθερά! Τι συγκλονιστικές στιγμές. Έχω ένα συνεχόμενο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, λάμπω ολόκληρη και μου έρχεται να κλάψω. Αν δεν είναι αυτό θαύμα, τότε ποιο είναι; Πώς μπορώ να το προσπεράσω έτσι απλά και να το θεωρήσω απλή εξέταση ρουτίνας;
Κι εκεί που παρακολουθώ με περηφάνια τις καρδούλες των μωρών μου να αναβοσβήνουν, ξαφνικά βλέπω κάτι περίεργο και αστείο.
Δύο μικροσκοπικά πλασματάκια, μου κάνουν πλάκα και παίζουν. Μετέτρεψαν την κοιλιά μου σε παιδική χαρά και διασκεδάζουν ανέμελα. Οι κινήσεις τους φαίνονται ξεκάθαρα. Βλέπω δύο μεγάλα κεφάλια να στριφογυρίζουν! Σαν να βλέπω ρούχα στο πλυντήριο. Ένα ατελείωτο παιχνίδι. Γύρω γύρω όλοι…
Παρακολουθώ μία μικρού μήκους ασπρόμαυρη ταινία με τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και δεν θέλω να τελειώσει. Δεν ξεκολλάω τα μάτια μου από την οθόνη. Αααααχ, ας μην κάνει διάλειμμα να το ευχαριστηθώ!
Μωράκια μου, παίξτε και διασκεδάστε όσο θέλετε. ‘Αλλωστε, πώς θα περάσει η ώρα σας εκεί μέσα… Μόλις έρθετε θα αλλάξουν οι ρόλοι. Εσείς θα τρώτε και θα κοιμάστε, κι εγώ θα κάνω κολοτούμπες από τη χαρά μου!

Knock knock. Who’s there?
Άλλος ανακατεύεται και υποφέρει, κι άλλοι κάνουν κολοτούμπες και παίζουν ανέμελα! Η κοιλιά μου έχει μετατραπεί σε παιδική χαρά για παιχνίδια από δύο υπέροχα μικρά δαμάσκηνα!
Πόσο μαγικό είναι αυτό το φτερούγισμα… Πόσο πολύ το περίμενα…
Κάθε βράδυ ξαπλώνω, χαϊδεύω την φουσκωμένη κοιλίτσα μου και παραμένω ακίνητη, περιμένοντας να ακούσω τα μωράκια μου. Κι αυτά δεν με απογοητεύουν, είναι σταθερά στο ραντεβού τους.
Αποκοιμιέμαι με το χαμόγελο στα χείλη κι ονειρεύομαι τη στιγμή που θα τα πάρω αγκαλίτσα…
Knock knock. Who’s there? Babies. Babies who? Babies ready for hugs!
Τι σκέφτηκες όταν πρωτοένιωσες αυτό το υπέροχο φτερούγισμα στην κοιλίτσα σου; Περιέγραψέ μου τα συναισθήματά σου στα σχόλια κάτω από το άρθρο.

Αφήστε μια απάντηση