Μερικά νεογέννητα μωράκια είναι ταυτόχρονα μικροί, αλλά μεγάλοι ήρωες, με σούπερ δυνάμεις και μας διδάσκουν υπομονή, θάρρος και δύναμη για τη ζωή.
Η γνωριμία μου με την ψυχοφθόρα ΜΕΝΝ (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών), έγινε, όταν έφερα στον κόσμο πρόωρα τα δίδυμα μωρά μου κι έπρεπε να μπουν σε θερμοκοιτίδες μακριά μου. Εκεί γνώρισα πολλές μανούλες που τα μωράκια τους αντιμετώπιζαν δύσκολα νεογνικά προβλήματα.
Αυτά τα μωράκια αποχωρίζονται βίαια από τη μαμά τους και μένουν μόνα τους σε ένα άγνωστο, ψυχρό περιβάλλον που όμως είναι απολύτως απαραίτητο για τη διαβίωσή τους. Δεν νιώθουν χάδι, ούτε ζεστή αγκαλιά και δεν ακούν τρυφερή μαμαδίστικη κουβέντα και νανούρισμα. Περιμένουν υπομονετικά την ώρα που θα επανενωθούν με τη μαμά τους και υπομένουν όσες εξετάσεις τους γίνονται. Πολλά από αυτά μπορεί να μείνουν σε θερμοκοιτίδες στη ΜΕΝΝ για δύο, τρεις ή και περισσότερους μήνες! Για όλους αυτούς τους λόγους είναι μικροί, μεγάλοι ήρωες με σούπερ δυνάμεις!
Ένα βράδυ, πηγαίνοντας στο μαιευτήριο την ώρα του επισκεπτηρίου, για να ταΐσω τα μωρά μου, συνάντησα την Χριστίνα, μια παλιά μου φίλη που πρόσφατα έγινε κι αυτή διδυμομαμά. Λίγες μέρες αργότερα διάβασα το κείμενό της στο Facebook. Δεν γνώριζα τις δυσκολίες που είχε περάσει στην εγκυμοσύνη της. Η αισιοδοξία, η θετική σκέψη και το χαμόγελό της, με εντυπωσίασαν και μου έδωσαν περισσότερη δύναμη και υπομονή για να αντέξω αυτή τη δύσκολη περίοδο. Τα λόγια της άγγιξαν την καρδιά μου και με έκαναν να κλάψω…
Μια φορά κι έναν καιρό…
“Στα γενέθλια του Αντρέα, 1/8/19 γέννησα 2 κουκλάρες. Δίδυμη κύηση, κύηση με πολλές δυσκολίες. Η μαμά μιας μαθήτριάς μου πέρυσι, μου είπε να γράφω σ’ ένα ημερολόγιο όλα αυτά που μου τύχαιναν, γιατί ήταν πολλά και δε θα τα θυμόμουν. Γέλασα και είπα ότι είναι αδύνατον να τα ξεχάσω. Κι όμως τα ξέχασα όλα, ή σχεδόν όλα, όταν τις πήρα αγκαλιά.
Έφτασα λοιπόν αισίως τις 37 εβδομάδες και 3 ημέρες. Για δίδυμη κύηση παραήμουν καλά… Πήγα στο μαιευτήριο με πάρα πολλή χαρά, σχεδόν χωρίς άγχος, που για τα δεδομένα μου ήταν πολύ περίεργο. Την ώρα της γέννας (καισαρική) βρήκαν ένα τεράτωμα μέσα στην ωοθήκη, καλόηθες. Μου είπαν ότι μπορεί να χάσω την ωοθήκη, τους λέω ποιος νοιάζεται; Έχω στην αγκαλιά μου 2 κούκλες και 3 έμβρυα στην κατάψυξη.
Τέλειωσε το χειρουργείο που κράτησε πολύ πιο πολύ από μια καισαρική, οι πόνοι πιο μεγάλοι και η ανάρρωση πιο αργή, κι ανέβηκα στο δωμάτιο. Είδα στον Αντρέα θλίψη. Του είπα να μου πει τα πάντα γιατί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Η Μαρίνα μας είχε θέμα με το αναπνευστικό, κλασικά πράγματα, ούτε η πρώτη ήταν ούτε η τελευταία. Παρόλα αυτά, για μια λεχώνα, το μην μπορεί να πάρει αγκαλιά το θαυματάκι της είναι βασανιστήριο (την πήραμε σπίτι μετά από 10 μέρες)!
Η Στελίνα μας είχε και έχει ατρησία ορθού. Θυμάμαι γιατρούς να έρχονται να μου λένε παίρνουμε το παιδί στο χειρουργείο 20 ώρες μετά τη γέννα. Θυμάμαι να κλαίω, θυμάμαι να εκνευρίζομαι, θυμάμαι να σκοτεινιάζει ο κόσμος όλος. Χειρουργείο πριν κλείσει 20 ώρες ζωής. Κολοστομία. Σακουλάκια. Αλλαγές και πλύσεις με nelatton και ορούς. Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών (ΜΕΝΝ).
Μας λένε ότι ίσως έχει κυστική ίνωση. Λιποθυμώ. Εξετάσεις τις οποίες προφανώς είχα κάνει και στην εγκυμοσύνη και ήταν όλες καλές. Όχι κυστική ίνωση, ευτυχώς. Την παίρνουμε σπίτι στις 21/8 μετά από 20 μέρες στη μονάδα, τις 10 από τις οποίες είχαμε ένα νεογέννητο στο σπίτι, είχα ένα θήλαστρο κάθε 2.5 ώρες και πέρα δώθε 3-4 φορές την ημέρα στη μονάδα, μιας κι έπρεπε να εκπαιδευτούμε στις αλλαγές της.
Και ξεκινάει το μαρτύριο με τα σακουλάκια. Στη μονάδα το ξεκολλούσαν σαν κερί αποτρίχωσης με αποτέλεσμα όλη η περιοχή να είναι με πληγές. Κάθε μέρα, ο Αντρέας, η Δάνα, (αλήθεια, τι θα κάναμε χωρίς τη Δάνα;) ο μπαμπάς μου και η πεθερά μου προσπαθούσαν να διαχειριστούν το κλάμα της κατά τη διάρκεια των αλλαγών, ενώ εγώ για αρκετό καιρό δεν μπορούσα κι έκλαιγα στο διπλανό δωμάτιο στην αγκαλιά της μαμάς μου σαν μωρό.
Ο Αντρέας μου, ο πιο θαρραλέος μπαμπάς όλου του κόσμου. Ανέλαβε μόνος του όλη την περιποίησή της. Μαγνητικές με μέθη, κυστεοσκόπηση-κολποσκόπηση με ολική νάρκωση. Ακτινογραφίες, υπέρηχοι και βαριούχοι υποκλυσμοί. Υποψίες για κλοάκη και σενάρια για χειρουργείο στην Αμερική.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων έχουμε 2 χειρουργεία τους επόμενους μήνες. Πέρασαν και οι 2 βρογχιολίτιδα πριν από ένα μήνα και τώρα περνάνε γρίπη με την Στέλλα μας να νοσηλεύεται αυτή τη στιγμή. Λόγω χαμηλού ανοσοποιητικού εξαιτίας της γρίπης έπαθε και ουρολοίμωξη. Είμαστε από το Σάββατο στο Ιασώ Παίδων και θα βγούμε σύντομα.”
“Δεν ξέρω τι με έπιασε και τα γράφω, συνήθως εδώ (στο fb) ανεβάζουμε όλοι τις ωραίες στιγμές μας. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω! Αυτό που ξέρω, είναι ότι το μόνο που μετράει είναι η υγεία. Τίποτα άλλο. Να είμαστε καλά να χαιρόμαστε τη ζωή.
Μέσα στα νοσοκομεία παίδων βλέπεις εντελώς διαφορετικά τη ζωή. Εύχομαι τα παιδάκια όλου του κόσμου να είναι καλά, και οι γονείς τους να έχουν κουράγιο και δύναμη.”
Σούπερ ήρωες της καρδιάς μου
Μικροί, μεγάλοι ήρωες είναι όλα τα νεογνά, βρέφη, μωρά και παιδιά που νοσηλεύονται στη ΜΕΝΝ (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών), στο Παίδων ή σε οποιαδήποτε άλλη κλινική και περιμένουν υπομονετικά να ξαναβρεθούν στη γνώριμη αγκαλιά της μαμάς τους.
Είναι οι σούπερ ήρωες της καρδιάς μου με μαγικές, αθόρυβες δυνάμεις!
Χριστίνα σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες και μου έδωσες την άδεια να δημοσιεύσω το κείμενο σου. Είμαι σίγουρη ότι θα γεμίσει δύναμη και αισιοδοξία πολλές μανούλες που ίσως βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με εσένα.
Εγώ με τη σειρά μου, εύχομαι σε όλους τους γονείς που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους στο επισκεπτήριο της ΜΕΝΝ, δύο φορές τη μέρα, μόνο για μισή ώρα, να έχουν δύναμη, υπομονή, ατσάλινα νεύρα και να ελπίζουν πάντα για το καλύτερο.
Αν αυτό το κείμενο σε άγγιξε, κάνε share σε Facebook και Twitter. Αξίζει να διαβαστεί κι από άλλες μανούλες…
Αφήστε μια απάντηση