Mία αστεία ιστορία ελληνικής καλοκαιρινής τρέλας

Καλοκαιράκι, ζέστη, βουτιές και ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα. Πώς όλα αυτά καταλήγουν σε μια αστεία ιστορία, ελληνικής, καλοκαιρινής τρέλας;

Τα ελληνικά καλοκαίρια δεν τα αλλάζω με τίποτα και θέλω να τα χαίρομαι στο έπακρο με τα Do’s και τα Don’ts τους. Δεν μπορώ όμως πάντα να βρίσκομαι σε κάποιο νησάκι, οπότε κάνω μπάνιο και σε παραλίες της Αττικής. Ως κλασική Ελληνίδα που σέβεται τον καλοκαιρινό εαυτό της, ολοκληρώνω την έξοδό μου με φαγητό σε ταβερνάκι δίπλα στο κύμα.

Σήμερα, θα σου διηγηθώ μια αστεία ιστορία, ελληνικής, καλοκαιρινής τρέλας για γέλια και για κλάματα. Ίσως παρόμοιά της έχεις ζήσει κι εσύ.

 

 

Ώρα 14.00 – Η αρχή της ιστορίας

Κυριακή μεσημέρι είμαστε σε γνωστή παραλία της Αττικής. Κάναμε το μπανάκι μας στη θάλασσα κι αποφασίσαμε να φάμε σε ταβερνάκι δίπλα στο κύμα. Είχαμε φάει και παλιότερα εκεί οπότε δεν το σκεφτήκαμε καθόλου. Με το που καθόμαστε όμως, νιώθουμε ότι κάτι έχει αλλάξει…

Τα τραπέζια γύρω από το δικό μας είναι φορτωμένα με βρόμικα πιάτα και ποτήρια, αποφάγια, άδεια μπουκάλια μπίρας, ψαροκόκαλα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Η μυρωδιά είναι έντονη ενώ σφήκες και μύγες τσιμπάνε μεζεδάκι ανενόχλητες! Το περίεργο είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα μαζέψει και οι σερβιτόροι απλά τα προσπερνούν σαν να μην τα βλέπουν…

Πίσω μας, δύο ευγενικές, ηλικιωμένες κυρίες περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους, ψάχνοντας τους σερβιτόρους, οι οποίοι τις αγνοούν επιδεικτικά!

Μπροστά μας, μια οικογένεια είναι εμφανώς εκνευρισμένη γιατί έχουν ζητήσει λογαριασμό εδώ κι ώρα, αλλά κανένας δεν ενδιαφέρεται να πληρωθεί. Ξαφνικά, τους βλέπουμε να σηκώνονται θυμωμένοι και λέμε “Ωχ, τώρα θα γίνει καβγάς”. Μπα… Ήταν πονηρή ενέργεια για να αναγκάσουν τον μαγαζάτορα να ασχοληθεί μαζί τους! Και πράγματι, τα κατάφεραν! Πληρώνουν και φεύγουν… Τυχεροί!

Αν και βλέπουμε ξεκάθαρα τα αρνητικά σημάδια, παραμένουμε στις θέσεις μας.

Οι ευγενικές, ηλικιωμένες κυρίες πίσω μας ακόμα περιμένουν υπομονετικά να δώσουν την παραγγελία τους…

 

 

Ώρα 14.30

Πλέον διασκεδάζουμε με ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Κι εκεί που δεν το περιμέναμε, έρχεται ο σερβιτόρος για τη δική μας παραγγελία. Ιδρωμένος, σκισμένο τζιν παντελόνι, λευκό πουκάμισο ριγμένο ατημέλητα από πάνω, σαγιονάρες και μαύρα νύχια!

Παραγγέλνουμε μία μερίδα βλίτα και δύο μερίδες γαύρο, γιατί η σαρδέλες που αρχικά θέλαμε έχουν τελειώσει, όπως μας ενημέρωσε. Μας φέρνει ψωμί σε μια λιγδιασμένη και πολυχρησιμοποιημένη ψάθινη ψωμιέρα, χωρίς υφασμάτινη πετσετούλα ή έστω χαρτοπετσέτα. Αργότερα μας φέρνει και μια κανάτα με νερό που το στόμιό της είναι σπασμένο! Ζητάμε να μας την αλλάξουν και μας φέρνουν ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό γιατί όπως μας εξηγεί ο σερβιτόρος, δεν προλαβαίνει να πάει μέσα να μας φέρει άλλη!

Παρόλα αυτά η δικιά μιας κανάτα δεν πάει χαμένη. Σερβίρεται με το ίδιο νερό στις δύο ηλικιωμένες κυρίες πίσω μας, οι οποίες δεν προσέχουν το σπασμένο στόμιο και πίνουν με ευχαρίστηση το νεράκι τους. Επίσης έχουν κι αυτές ψωμιέρα παρόμοια με τη δική μας. Μάλλον κανάτα και ψωμιέρα πάνε σετάκι!

Όμως μετά από τόση αναμονή έχουν αρχίσει κι αυτές να διαμαρτύρονται…

 

 

Ώρα 14.45

Καταφθάνει φουριόζος ο σερβιτόρος και λέει ότι έχει κάνει λάθος. Ο γαύρος έχει τελειώσει και οι σαρδέλες που από την αρχή θέλαμε, τώρα υπάρχουν. Ανανεώνουμε την παραγγελία μας και την υπομονή μας!

Η χαρά μας δεν κρατάει πολύ… Πέφτει το ρεύμα στην κουζίνα της ταβέρνας και φυσικά δεν υπάρχει γεννήτρια. Είμαστε σίγουροι πια ότι δεν θα φάμε ποτέ. Πέφτουμε με τα μούτρα στα βλίτα και το ψωμί που το βουτάμε στο λιγοστό λάδι, για να χορτάσουμε την πείνα μας!

Στην ταβέρνα πλέον επικρατεί γενικότερος εκνευρισμός…

Ξαφνικά εμφανίζονται νέοι πελάτες – θύματα. Μία τετραμελής οικογένεια που από τα ρούχα, τα παπούτσια και τις τσάντες τους φαίνονται εύποροι. Προφανώς είναι συχνοί πελάτες της ταβέρνας γιατί ο μαγαζάτορας τους κάνει τεμενάδες!

Ο αρχισερβιτόρος πηγαίνει αμέσως στο τραπέζι τους και παίρνει την παραγγελία χωρίς καθυστερήσεις. Είναι τόσο ευγενικός και γλυκομίλητος! Όταν όμως τους πηγαίνει τις μπίρες τους, παραπονιούνται ότι τα ποτήρια είναι βρόμικα. Εν ριπή οφθαλμού τα αλλάζουν με τη δικαιολογία ότι κατά λάθος τα πήραν από το πλυντήριο πιάτων… πριν τα πλύνουν! Τραγικό; Απίστευτο; Ακόμα κι αν είναι αλήθεια, το λες ποτέ αυτό σε πελάτη του μαγαζιού σου;

Σιγά μη γλιτώσουν επειδή είναι καλοντυμένοι… Χα! Κι εμείς εδώ τόση ώρα τι ρόλο παίζουμε;

 

 

Ώρα 15.15

Το ρεύμα έχει επανέλθει στην ταβέρνα. Οι ηλικιωμένες κυρίες πίσω μας, δίνουν επιτέλους την παραγγελία τους! Έχω στήσει αυτί. Μεταξύ άλλων θέλουν και δύο μερίδες σαρδέλα. Τους ενημερώνουν όμως ότι έχει τελειώσει! Χαμογελάω πονηρά… Μα τι γίνεται σε αυτό το μαγαζί… Τα προϊόντα τελειώνουν και ανανεώνονται αναλόγως της πελατείας και της ώρας παραγγελίας;

Λίγο αργότερα τo μυστήριο λύνεται… Φέρνουν ψάρια από το διπλανό ιχθυοπωλείο, αναλόγως τον πελάτη και τη ζήτηση!

 

 

Ώρα 15.30 – Το τέλος της ιστορίας

Επιτέλους, η παραγγελία μας έρχεται. Δύο μερίδες σαρδέλες κακοψημένες, μαυρισμένες και γεμάτες λέπια. Μας τις σερβίρει ο ίδιος ο μαγαζάτορας με παρόμοια εμφάνιση με τον σερβιτόρο! Μάλλον είναι η στολή του καταστήματος, δεν εξηγείται αλλιώς! Μας ρωτάει αν κι εμείς έχουμε κάποιο παράπονο γιατί δεν αντέχει να του γκρινιάζουν άλλο. Γιατί άραγε; Τι δεν καταλαβαίνει;

Tου μιλάμε ευθέως για την καθυστέρηση, τη διπλή αλλαγή της παραγγελίας, την σπασμένη κανάτα και τη λιγδιασμένη ψωμιέρα. Μας κοιτάζει σαν να βλέπει ούφο. Είμαι σίγουρη ότι λέει από μέσα του “Μα τι περίεργοι άνθρωποι”.

Παρόλα αυτά επιμένει να μας αφαιρέσει από τον λογαριασμό το ψωμί και το εμφιαλωμένο νερό που αυτοί μας έφεραν χωρίς να ζητήσουμε και θέλει να μας κεράσει γλυκό. Το γλυκό μας έλειπε τώρα!

Μαζεύουμε τα πράγματά μας και φεύγουμε χωρίς να ακουμπήσουμε το φαγητό μας! Χορτάσαμε με ψωμί και νερό!

Φεύγοντας, ρίχνω μια τελευταία κλεφτή ματιά στις ευγενικές, ηλικιωμένες κυρίες πίσω μας. Η παραγγελία τους δεν έχει πάει ακόμα. Έχουν φάει όλο το ψωμί από τη λιγδιασμένη ψωμιέρα και έχουν πιει όλο το νερό από την κανάτα με το σπασμένο στόμιο. Περιμένουν καρτερικά, κοιτάζοντας τη θάλασσα αμίλητες. Ε βέβαια… Τόσες ώρες που είναι εδώ, έχουν πει όλα τους τα νέα!

 

 

 

Αστεία ιστορία για γέλια ή για κλάματα;

Τώρα που πέρασε καιρός από την επεισοδιακή μας έξοδο, γελάω με αυτή την αστεία ιστορία, αλλά παράλληλα μελαγχολώ. Πώς είναι δυνατόν να λειτουργούν τέτοια μαγαζιά; Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος; Οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες δεν καταλαβαίνουν πόσο κακό κάνουν στον εαυτό τους αλλά και στον τουρισμό; Προφανώς όχι… Μετά αναρωτιούνται τι φταίει και δεν έχουν δουλειά…

Εννοείται ότι δεν θα ξαναπάμε ποτέ σε αυτή την ταβέρνα… Όσες φορές όμως περνάμε, δεν κρατιέμαι, ρίχνω κλεφτές ματιές, μήπως δω πάλι τις ευγενικές, ηλικιωμένες κυρίες να περιμένουν καρτερικά την παραγγελία τους!

Μήπως έχεις ζήσει κι εσύ μία παρόμοια αστεία ιστορία; Θα ήθελα πολύ να τη μοιραστείς μαζί μου. Μην διστάζεις. Γράψε το σχόλιό σου κάτω από το άρθρο ή εναλλακτικά στείλε μου mail στο lolimargie@gmail.com.