Τρεχάτε ποδαράκια μου

Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση «Τρεχάτε ποδαράκια μου«. Εγώ, την έζησα κυριολεκτικά με τη συμμετοχή μου στον Ημιμαραθώνιο! Ναι έτρεξα. Και ναι, τερμάτισα. Και ναι το παραδέχομαι, μου βγήκε η γλώσσα…

Πόσο δύσκολο θα είναι πια το τρέξιμο στον Ημιμαραθώνιο? Παιχνιδάκι για εμένα. Εγώ που χορεύω δύο φορές την εβδομάδα, γυμνάζομαι τρεις με trx, yoga, pilates, περπατάω και κάνω ποδήλατο, δεν μπορώ να βγάλω τρία χιλιομετράκια? Από το σπίτι μου, μέχρι πού είπαμε ότι είναι τα τρία χιλιόμετρα; Μπαααααα… Το’χω. Ούτε καν προπόνηση χρειάζομαι…

 

Όλη η εβδομάδα μου, κύλησε σε ρυθμούς Ημιμαραθωνίου. Διάβασα άρθρα για το τρέξιμο και ακολούθησα τις συμβουλές της αγαπημένης μου φίλης Φωτεινής, δεινή δρομέα σε Μαραθωνίους. Την προηγούμενη ημέρα έφαγα ζυμαρικά και ξεκουράστηκα για να έχω δυνάμεις… Πραγματικά ανυπομονούσα!

 

 

Η μεγάλη μέρα έφτασε

Και ήρθε επιτέλους η μεγάλη μέρα. Έβαλα το ωραίο μου κολάν, καρφίτσωσα το νούμερό μου 32340 πάνω στη μπλούζα μου, κι έπιασα την κοτσιδούλα μου…

Στην αφετηρία κόσμος πολύς. Κάποιοι έκαναν ζέσταμα, τεντώματα, χοροπηδούσαν. Ε, έκανα κι εγώ… Τι αθλήτρια είμαι…

Έγινε η εκκίνηση. Αρχίζω να τρέχω χαλαρά. Με το που βγαίνω στην Ακαδημίας με παρασύρει η κατηφόρα. Επιταχύνω. Προσπερνάω τις οικογένειες με παιδάκια, την κυρία που σέρνει ένα καρότσι και τον κύριο που τρέχει με τον σκύλο του.

Εισπνέω από τη μύτη, εκπνέω από το στόμα. Ναι, αλλά στέγνωσε ο λαιμός μου βρε παιδιά. Μα πού είναι οι εθελοντές που μοιράζουν νερό όπως στις ταινίες;

Απολαμβάνω την Αθήνα χωρίς αυτοκίνητα, κόρνες και καυσαέριο. Ο κόσμος που μας παρακολουθεί από τα πεζοδρόμια, μας χειροκροτεί. Κορδώνομαι, το παίζω ακούραστη κι αεράτη και χαμογελάω με άνεση.

Ουφ, κουράστηκα… Να περπατήσω λίγο; ‘Ελα μωρέ, δεν θα με δει κανείς… Εμένα παρακολουθούν όλοι; Όοοοοοοχι… Είπες θα τρέξεις, κι αυτό θα κάνεις… Ναι, αλλά νιώθω σουβλιές στο δεξί μέρος του στήθους. Παθαίνω έμφραγμα; Μπα όχι, εντάξει, η καρδιά είναι αριστερά. Την ακούω να χτυπάει δυνατά. Σε λίγο θα βγει έξω από το σώμα μου.

Στρίβω Πατησίων. Ωραία, ίσωμα. Ως εδώ καλά. Στρίβω Πανεπιστημίου. Ωχχχχ… Ανηφόρα. Αυτό δεν το είχα υπολογίσει. Μπορεί κάποιος να με σπρώξει; Να με τραβήξει έστω; Ε, λοιπόν όχι… Θα τα καταφέρω.

Τρέχω με όσες δυνάμεις έχω ακόμα. Νομίζω ότι οι πατούσες μου έχουν βγάλει φωτιά, τα γόνατά μου τρίζουν, η καρδιά μου σφυροκοπάει, είμαι καταϊδρωμένη και η κοτσίδα μου έχει λυθεί…

Φτάνω στον τερματισμό. Ανοίγω τα χέρια μου και φαντασιώνομαι ότι κόβω το νήμα πρώτη και μοναδική. Και σε slow motion για να το ευχαριστηθώ.

 

Στον τερματισμό

 

Τα κατάφερα… Είμαι κατενθουσιασμένη. Έχω περασμένο στο λαιμό μου το μετάλλιό μου και φωτογραφίζομαι συνεχώς. Το τρέξιμο στον Ημιμαραθώνιο ήταν μια εκπληκτική εμπειρία, μια αληθινή γιορτή του αθλητισμού, ένας αγώνας που όλοι βγαίνουν νικητές. Κι εγώ το έζησα όλο αυτό. Και με το παραπάνω.

Τώρα που τελείωσε, μου φάνηκε ότι ήταν λίγο, ότι έγινε πολύ γρήγορα. Σαν μια στιγμή. Με άφησε γεμάτη περηφάνια, ικανοποίηση, χαμόγελα, όμορφες εικόνες της Αθήνας, κούραση, δύο φουσκάλες στα μετατάρσια κι ένα μετάλλιο!

Τον ερχόμενο Νοέμβριο είναι ο Μαραθώνιος. Θα είμαι προπονημένη και πανέτοιμη. Θα είμαι εκεί για να τρέξω. Τρεχάτε ποδαράκια μου λοιπόν για άλλη μία φορά!

Έχεις τρέξει ποτέ σε αγώνα δρόμου; Ένιωσες κι εσύ τον ίδιο ενθουσιασμό με εμένα; Περιμένω την απάντησή σου στα σχόλια κάτω από το άρθρο.