Οι όροι “χρωμοσωμικές ανωμαλίες” και “Σύνδρομο Down” στροβιλίζονται στο μυαλό μου. Η αμνιοπαρακέντηση είναι πια μονόδρομος…
Νιώθω να πνίγομαι. Το οξυγόνο δεν μου φτάνει. Όλα σκοτείνιασαν γύρω μου. Περπατάω στα τυφλά, ενώ καυτά δάκρυα κυλούν στα μάγουλά μου. Έξω κάνει κρύο, αλλά εγώ καίγομαι ολόκληρη. Είμαι ζαλισμένη και δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου. Κλαίω απαρηγόρητη…
Καρδιά μου καημένη
Πριν πέντε λεπτά βρισκόμουν στο ιατρείο μιας ειδικής παιδοκαρδιολόγου, μετά από συμβουλή του γιατρού που έκανα τον Υπέρηχο Β΄Επιπέδου. Έκρινε καλό να με στείλει εκεί, γιατί το δεύτερο μωράκι μου έχει μονήρη ομφαλική αρτηρία και θέλει περαιτέρω έρευνα.
Η καρδιολόγος όμως είναι καθησυχαστική… Δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα με την καρδούλα του. Όλα πάνε μια χαρά. Είναι σταθερά ποιο μικρό, ακολουθεί όμως δική του πορεία ανάπτυξης.
Γιατί όμως είναι τόσο σκεφτική και καθυστερεί; Τώρα εξετάζει το πρώτο έμβρυο. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα, το νιώθω ότι κάτι συμβαίνει.
Είναι απόλυτη σε αυτό που βλέπει. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα στην καρδούλα του…
Τα ευρήματα αυτά, σε συνδυασμό με την ηλικία μου, σχετίζονται με χρωμοσωμικές ανωμαλίες και σύνδρομο Down…
Νιώθω σαν να έφαγα ένα δυνατό χαστούκι. Για άλλον λόγο είμαι στο ιατρείο της και άλλο θέμα βγήκε στην επιφάνεια. Βάζω τα κλάματα μπροστά της. Για να με ηρεμήσει, μου προτείνει να βγω για λίγο έξω και να περπατήσω, για να επαναλάβει την εξέταση.
Είμαι θυμωμένη, χωρίς όμως να ξέρω με ποιον… Η λέξη “αμνιοπαρακέντηση” σφυροκοπάει τα μηνίγγια μου. Η μοναδική εξέταση που δεν ήθελα να κάνω…
Καρδιά μου καημένη, πώς βαστάς και δε ραγίζεις…
Προσπάθεια πρώτη και μαρτυρική
Μπαίνω στο ιατρείο με κατεβασμένο το κεφάλι κι ένα βάρος στο στομάχι. Έχω ακούσει πολλά για την αμνιοπαρακέντηση. Ήμουν αποφασισμένη από την αρχή να μην την κάνω, όσο κι αν με πίεζαν οι γιατροί. Τα νέα δεδομένα όμως δεν μου αφήνουν κανένα περιθώριο.
Πριν ξεκινήσουμε, υπογράφω ένα χαρτί που εξηγεί την πιθανότητα αποβολής και λάθους.
Ξαπλώνω στο ειδικό κρεβάτι και αφήνω ακάλυπτη την κοιλιά μου. Κλείνω τα μάτια μου προσπάθώντας να παραμείνω ήρεμη και μιλάω μυστικά με τα μωράκια μου. “Μη φοβάστε τίποτα, όλα θα πάνε καλά. Δεν θα κρατήσει πολύ. Πρέπει να είμαστε θαρραλέοι”.
Νιώθω χέρια να πιάνουν την κοιλιά μου για να την καθαρίσουν και να την απολυμάνουν. Ακούω να σκίζεται ένα περιτύλιγμα και καταλαβαίνω ότι είναι η αποστειρωμένη βελόνα. Ο γιατρός, μού λέει να μείνω ακίνητη και να κρατήσω την αναπνοή μου.
Νιώθω έναν οξύ, εσωτερικό, βουβό πόνο και ανοίγω έντρομη τα μάτια μου. Χωρίς να το καταλάβω κουνήθηκα και ο γιατρός αναγκάστηκε να βγάλει τη βελόνα. Ξαφνικά νιώθω έναν δεύτερο τρύπημα κι έναν δεύτερο οξύ πόνο. Έκανε δεύτερη προσπάθεια. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και χάνω την ψυχραιμία μου. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ, ανασαίνω γρήγορα. Βγάζει πάλι τη βελόνα. Πλήρης αποτυχία…
Προσπάθεια δεύτερη και φαρμακερή
Κάθομαι διπλωμένη στον καναπέ του ιατρείου κρατώντας την κοιλιά μου. Νιώθω να έχω συσπάσεις και πονάω πολύ, σαν να έχω περίοδο. Είμαι ιδρωμένη και ταυτόχρονα κρυώνω. Είμαι απαρηγόρητη… Τίποτα δεν πήγε καλά. Η εξέταση δεν έγινε. Πρέπει να ηρεμήσω για να την επαναλάβουμε. Τι μαρτύριο είναι αυτό… Αν εγώ είμαι τόσο ταραγμένη, πώς θα νιώθουν τα μωράκια μου;
Είμαι αποφασισμένη, να ξεμπερδεύω με αυτήν την εξέταση. Αυτή τη φορά προχωράω δυναμικά και ξαπλώνω στο ειδικό κρεβάτι. Δεν κλείνω τα μάτια μου, θέλω να τα βλέπω όλα και να έχω πλήρη έλεγχο των κινήσεων.
Ο γιατρός απολυμαίνει και πάλι την κοιλιά μου και παίρνει μια μακριά αλλά λεπτή βελόνα. Στυλώνω τη ματιά μου στο μόνιτορ απέναντί μου και βλέπω τη βελόνα να εισχωρεί στην κοιλιά μου, χωρίς όμως να νιώθω το παραμικρό. Φτάνει στον αμνιακό σάκο και όταν είναι η κατάλληλη στιγμή, δηλαδή το έμβρυο βρίσκεται μακριά, εισχωρεί και παίρνει μια μικρή ποσότητα αμνιακού υγρού. Τώρα νιώθω έναν εσωτερικό πόνο, είναι όμως ανεκτός. Κρατάω την αναπνοή μου και την ψυχραιμία μου, μέχρι να δω την βελόνα να βγαίνει. Επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία με επιτυχία και στο δεύτερο έμβρυο.
Τελειώσαμε… Τα καταφέραμε… Ξεφυσάω με ανακούφιση. Μένω για λίγη ώρα ξαπλωμένη και μετά τις οδηγίες του γιατρού, φεύγω για το σπίτι μου. Πρέπει να ξεκουραστώ τις επόμενες τρεις μέρες και να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική για τις επόμενες δύο εβδομάδες.
Ένα είναι σίγουρο… Μετά από αυτό που έζησα, δεν πρόκειται να κουνηθώ από το κρεβάτι μου για τουλάχιστον μία εβδομάδα. Μη σου πω και παραπάνω…
Εξέταση για αλήθεια και θάρρος
Η αμνιοπαρακέντηση είναι μία επεμβατική εξέταση που συνήθως γίνεται μεταξύ 16ης και 18ης εβδομάδας κύησης. Κρίνεται αναγκαία σε γυναίκες άνω των 40 χρονών και θεωρείται από τις πιο έγκυρες κι αξιόπιστες εξετάσεις.
Τα αρχικά αποτελέσματα για τις συνήθεις χρωμοσωμικές ανωμαλίες, δηλαδή σύνδρομο Down, έρχονται 2-3 ημέρες μετά την εξέταση και τα οριστικά σε περίπου 2 εβδομάδες.
Έχω όμως μια απορία… Πώς γίνεται όλες οι εξετάσεις μου, συμπεριλαμβανομένου και του Υπέρηχου Β’ Επιπέδου να είναι εξαιρετικές κι εντελώς τυχαία σε μία εξέταση παιδοκαρδιολόγου, να ανακαλύπτουμε κάτι; Τότε για ποιο λόγο έκανα όλες τις προηγούμενες εξετάσεις;
Για εμένα η αμνιοπαρακέντηση ήταν μια τραυματική εμπειρία, σωματικά και ψυχικά. Αν γύριζα πίσω τον χρόνο, αξιολογώντας με ψυχραιμία τα ευρήματα των γιατρών, ίσως να μην την έκανα…
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα συμβούλευα το ίδιο και σε άλλες εγκυμονούσες. Η αμνιοπαρακέντηση είναι μια δύσκολη (όχι για όλες τις γυναίκες) αλλά αξιόπιστη εξέταση. Η απόφαση είναι καθαρά υποκειμενική και πρέπει να παρθεί μετά από σκέψη, έρευνα, σε συνεργασία με τον γυναικολόγο και φυσικά εξαρτάται από τα τυχόν ευρήματα σε προηγούμενες εξετάσεις.
Τα αποτελέσματα βγήκαν σύντομα και είναι ακριβώς όπως τα περίμενα. Όλα είναι μια χαρά. Τα εμβρυάκια μου δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Συνεχίζουν το ανέμελο παιχνίδι τους στη φουσκωμένη κοιλίτσα μου. Κι εγώ παραμένω λαμπερή και χαμογελαστή, ανυπομονώντας να έρθουν σύντομα στην αγκαλιά μου!
Ποια είναι η δική σου άποψη γι’ αυτή την εξέταση; Μόνο για εμένα ήταν τραυματική εμπειρία;
Αφήστε μια απάντηση